Bounce Trio

Bezetting: Matthieu Marthouret (orgel), Toine Thys (sax), Gautier Garrigue (drums)
Wanneer: zaterdag 24 mei 2014

Foto's: © Cedric Craps

Video: © Walter Stevens

Een trio met brio

Aanvankelijk stond op 24 mei het trio van de Sloveense bassist Robert Jukič gepland, waarin Toine Thys als saxofonist zou fungeren. Dat concert werd last minute geannuleerd. Toen we Toine Thys vroegen of hij een alternatief kon vinden voor die dag, kwam hij met het lumineuze idee het Bounce Trio in Lokeren te laten spelen. Het probleem dat een hammondorgel via de trap naar de tweede verdieping sleuren een bijna onmogelijk karwei is, werd opgelost door het mobiel hammondorgel dat meegebracht werd: vederlicht, handig te manoeuvreren en toch een uitstekende klank, mee dankzij de Leslie-versterker, die toch wel enkele kilo's meer woog dan de gemiddelde versterker. Maar dat beest twee hoog krijgen is net doenbaar met drie paar helpende handen.

Om welke reden dan ook liep de club niet eens halfvol voor dit concert. Lag het aan de voetbalmatch Madrid-Madrid (stadsderby uit het buitenland als finale van de champions league)? Verkiezingskoorts bij de jazzliefhebbers aan de vooravond van de moeder aller verkiezingen? Niemand weet het. Een troostende gedachte was dat de musici het niet aan hun hart lieten komen en een concert van formaat gaven.

Toine Thys was de enige overgeblevene van de oorspronkelijk aangekondigde groep. Dat Robert Jukič Trio zou ook wel leuk geweest zijn en een gelegenheid om Thys eens zonder hammond te horen, maar met deze band kregen we net te horen waarom de tenorsaxofonist zo vaak terug te vinden is in groepen met hammond. Zijn sax past feilloos bij het golvende en zwoele geluid dat Matthieu Marthouret uit het orgel haalde. De Franse organist vermeed ook handig de clichés die in het genre welig tieren. Dit heeft deels te maken met zijn iets ingehouden geluid waarbij niet steeds alle registers worden opengetrokken in nummers die op blues drijven. Het trio liet vele invloeden in de muziek sijpelen. In 'Tropicalia' van Beck klonk iets van Burt Bacharach door, die later terug opdook als componist van 'This Guy 's In Love With you'. In dat nummer, dat we kennen in de versie van Herb Alpert, flirtte de groep op ironische manier wel met een aantal clichés uit het genre. 'Visions' van Stevie Wonder bood de gelegenheid onder te duiken in de grote erfenis van de Black Music. Maar net als een Eddie Louiss of Emmanuel Bex klonk Marthouret vooral als iemand met een eigen en hedendaagse kijk op het genre. Gauthier Garrigue droeg vanachter het drumstel in niet geringe mate bij tot het succes en het zal wel geen toeval wezen dat hij in het laatste nummer van de avond een solo van formaat gaf, een staaltje van hoe spanning op te bouwen en los te laten.

Het onvermijdelijke bisnummer werd 'Monk's Dream', waarbij Thelonious Monk in een onverwacht jasje gestoken werd. De afwezigen hadden, zoals vaak, ongelijk. De aanwezigen genoten voor twee.