Zelden zo overdonderd geweest bij een openingsnummer… Het Erik Bogaerts Kvartett begon het concert met ‘Hymne’, opgedragen aan de vorig jaar overleden Mike Zinzen, Antwerps saxofonist en jazzfenomeen. Misschien had die impact te maken met het knappe motiefje dat de groep speelde achter de ontroerende melodie van Erik Bogaerts.

In Kvartett wordt nooit druk gespeeld, maar gaat de nodige aandacht naar elegante melodieën en rijke harmonieën. In ‘Masâr’ van het Palestijnse Trio Joubran, vielen oosterse invloeden te horen. De Finse pianist Alexi Tuomarila klonk in dit nummer als een kleinzoon van McCoy Tyner. Later op de avond zou trouwens van Tyner ook nog ‘Contemplation’ gespeeld worden. Tuomarila opende ‘Ner6ens’ met een pakkende pianosolo en liet gedurende het ganse concert horen welke sterke pianist hij is.

De groep zocht nooit echte up-temponummers op, en toch klonken ze - zeker altist Erik Bogaerts - heel intens en gedreven. Neergezeten op een pianostoel, leek hij compleet in balans met zijn muziek. Bassist Axel Gilain speelde knappe en natuurlijke baslijnen. Drummer Lionel Beuvens stelde zich geheel ten dienste van de groep zonder iets aan eigenheid in te boeten. In ‘Masâr’ zat hij zijn collega’s behoorlijk achter de veren, in een ander nummer speelde hij een heel subtiele solo op minimaal geluidsniveau, waarbij werd bewezen dat intensiteit en volume geen synoniemen zijn.