Billy & Bloomfish

Bezetting: Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels
Wanneer: Zaterdag 06 december 2014

Foto's: © Cedric Craps

Op 6 december zond de Sint een genereus duo naar de Lokerse Jazzklub. Omdat een jazzdieet af en toe wat variatie mag krijgen, werd gekozen om tijdens ons jubileumseizoen ook Billy & Bloomfish uit te nodigen. Ze vergastten het talrijk opgekomen publiek op een met smaak geserveerde portie akoestische rootsmuziek en Americana.

Billy & Bloomfish bestaat uit Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels. Hun wegen kruisen elkaar al meer dan 20 jaar in diverse groepen. Met About Queens of the Blues stonden ze ooit op het podium van de jazzklub, maar dan met een grotere bezetting. Sinds een drietal jaren trekken ze samen op in duo en net in die formule komen de kwaliteiten van goede musici nog beter tot hun recht.

De twee muzikantes wisten hun gitaarspel en zang perfect te versmelten tot een mooi geheel. Opvallend was de verzameling Moon-gitaren van Pascale Michiels. Ze had vier in omvang en klank verschillende exemplaren mee van dit authentieke Chinese snaarinstrument en integreerde het geluid hiervan moeiteloos in een andere context zonder het als spielerei te laten klinken. Vandenhoudt hield het qua gitaarspel vooral bij doordachte begeleiding, terwijl Michiels per nummer de juiste Moon-gitaar uitkoos om de nodige accenten en rifjes te plaatsen. Als het op zingen aankwam nam  Kathleen Vandenhoudt op natuurlijke wijze het voortouw, terwijl Michiels met haar ietwat hese stem kwam aanvullen, close harmony van een bijzondere soort.

Op het repertoire stonden veel eigen nummers gebracht in een Americana-idioom. ‘Broken Man’ zou zo door Ry Cooder of John Hiatt gezongen kunnen worden. Een Tex-Mex-accordeon à la Flaco Jimenez moest de luisteraar er enkel bijdromen. Een zeldzame cover was ‘Darling, Put Your Suitcase Down’ van songsmid Ray Donovan. Zelfs de bijzondere fingerpicking-techniek van deze Donovan klonk door in het nummer. ‘Only Fisherman’, een naar het Engels vertaald en op muziek gezet gedicht van Geert Tavernier, deed denken aan een Amerikaanse blues en country spelende verre bastaardneef van Brel.

Als bis snoerden Vandenhoudt en Michiels de mooipraters en praatjesmakers de mond met ‘Wasted Words’, inclusief een kleine megafoon die het lied een militant en retro karakter meegaf. Een ander hoogtepunt viel op het einde van de eerste set te horen met ‘So Quiet’, een instrumentaal en stil nummer, opgedragen aan Luc De Vos, die de dag van het concert begraven werd.

Billy & Bloomfish zorgde voor een hartverwarmende avond vol blues, country en andere Amerikaanse muziekvormen waarbij de intimiteit van de duo-setting de intensiteit versterkte. Het tweetal is een bijzonder buitenbeentje in de bluesscene, dat met hetzelfde gemak zowel landsgrenzen als hokjes die tussen muziekstijlen staan, oversteekt. In de gaten houden die twee dames…