Talking Cows
Bezetting: Frans Vermeerssen (saxen), Robert Jan Vermeulen (piano), Dion Nijland (contrabas), Yonga Sun (drums
Wanneer: Zaterdag 11 oktober 2014
Foto's: © Cedric Craps
Talking Cows vat de koe bij de hoorns
Dieren die spreken? Indelen in het rijk der fabelen, zelfs in het Waasland, waar de referenties naar Reinaert de vos voor het rapen liggen. Dat de Talking Cows kunnen musiceren als de besten, is dan weer wel een waarheid als een koe, wat ze bewezen met hun passage in de Lokerse Jazzklub.
De Amerikaanse publicist Kevin Whitehead schreef een aantal jaren terug ‘New Dutch Swing’, een lezenswaardig boek waarin hij de Nederlandse impro-scene beschreef en in kaart bracht. New Dutch Swing slaat op muziek die in Nederland gemaakt wordt en in veel gevallen levendigheid combineert met een snelle afwisseling van sferen en emoties. De nodige dosis ironie zorgt voor een bijkomend pigment. En die beschrijving gaat voor Talking Cows op, met de bedenking dat ze tevens de brug maken tussen de Amerikaanse jazz en de Nederlandse geïmproviseerde muziek.
Tijdens het concert in Lokeren speelde het viertal vooral nummers uit zijn cd ‘Almost Human’, aangevuld met nieuw werk. ‘Stroll for Gonso’, een tribute voor Paul Gonsalves, baadde in de Ellingtonia met saxofonist Frans Vermeerssen in een glansrol. Vermeerssen wist zijn toon te variëren naargelang van de context en hier liet hij zijn sax lekker sentimenteel klinken, met respect voor het onderwerp van de tribute, maar ook met een ondeugend knipoogje. ‘Tango from Nowhere’ bood de inventieve bassist Dion Nijland de kans om een mooie passage met strijkstok te spelen. Het nummer bleek na verloop van tijd eerder te klinken als een bossa dan als een tango. ‘Slow Blues’ was een smachtende blues met hier en daar een dwarse noot. Tijdens ‘Moving Around’ trok drummer Yonga Sun de aandacht met een sobere maar krachtige ondersteuning, swingen bij de beesten à la Bennink. Het nummer zat vol met citaten en referenties naar o.a. ‘Milestones’, ‘Lester Leaps In’ en ‘Thelonious’.
Pianist Robert Jan Vermeulen speelde heel gevarieerd, hier en daar de hoekigheid van Monk combinerend met rijk en lyrisch spel. Hoe eenvoudig en catchy sommige nummers ook klonken, ze zaten complexer in elkaar dan men zou denken. Vermoedelijk hield dit de musici alert om de muziek ver van op de loer liggende clichés te houden.
Met het vrolijke ‘Two Guys and Beer’ als bisnummer sloten Talking Cows het optreden af. Een leuk concertje, ware het niet dat dit een understatement van formaat is. Moet er nog melk zijn?