Arne Van Coillie Trio + Renzo Ruggieri
Bezetting: Arne Van Coillie (piano), Flor Van Leugenhaeghe (bas), Luc Vanden Bosch (drums) en Renzo Ruggieri (accordeon)
Wanneer: zaterdag 28 november 2015 (21u)
Foto's: © Cedric Craps
Colori Italiani
Sommige Italiaanse musici verstaan de kunst om iets van de Zuiderse mediterrane sfeer van hun land in hun muziek binnen te smokkelen. Nino Rota en Ennio Morricone konden hun filmmuziek wel heel Italiaans laten klinken en ook jazzmusici als Enrico Rava of Paolo Fresu dompelen hun muziek graag onder in de nodige olijfolie en passata pomodoro. De Lokerse Jazzklub kreeg Renzo Ruggiero over de vloer en deze accordeonist zorgde voor de nodige Italiaanse sfeer aan de Durmeboorden.
Ruggieri kwam mee als gast van het Arne Van Coillie Trio, een jazzgroep met een stevige reputatie. Op het repertoire stonden ook een aantal nummers van pianist Van Coillie, nummers die neergepend zijn in het idioom van de moderne akoestische jazz, maar met zijn accordeon legde Ruggieri er een zuiders laagje over. Het zou natuurlijk ook kunnen dat de accordeon, soms ook bretellenpiano genoemd of ‘le piano des pauvres’, bij uitstek een instrument is dat een volkse sfeer in de muziek brengt. Een ander deel van het repertoire kwam van de hand van Ruggieri.
Renzo Ruggieri is in jazzkringen misschien minder bekend, maar als lesgever en binnen kringen van accordeonisten die veelal een brede kijk op muziek hebben, geniet hij een indrukwekkende reputatie. Zijn repertoire en speelstijl doen heel Italiaans aan, dus geen accordeonklassiekers uit het ‘Parijse’ repertoire als ‘Flambée montalbanaise’ of ‘Sous le ciel de Paris’. Met het nummer ‘Piccolo valzer francese’ bracht hij een hommage aan de musette, maar die was wel doordrongen van zijn eigen muzikale bagage. Af en toe klonken er tangoklanken door in zijn muziek, wat geen toeval zal zijn. Zijn laatste cd is muziek bij een theaterproductie rond tango en die tangomuziek heeft ook enige Italiaanse wortels… ‘Carnevale’ was een ander buitenbeentje waarbij Ruggieri een Italiaanse melodie speelde over een Braziliaans ritme. Ondertussen is het onder accordeonisten een halve klassieker geworden. ‘Caruso’ werd gebracht met veel emotie en met vibrato, iets waar Ruggieri graag mee speelt. In dit nummer speelde pianist Arne Van Coillie een heel gevatte bijdrage en bracht bassist Flor Van Leugenhaeghe een melodieuze solo. ‘Valentango’ bood de accordeonist de kans een opzwepende dialoog aan te gaan met drummer Luc Vanden Bosch, die met zijn brushes in dit nummer de gemoederen wist op te poken.
Het talrijk aanwezige publiek wist dit alles meer dan te appreciëren. Ruggieri & Co hadden hen dan ook een meeslepende avond gebracht. Voor aanvang van het concert poseerde Ruggieri voor een affiche van Toots die in de club hangt. Toots en Ruggieri hebben iets gemeenschappelijks: ze bespelen een volks instrument met een aan virtuositeit grenzend technisch kunnen, maar ze zorgen er ook voor dat hun publiek steeds mee is op hun muzikale ontdekkingstocht, zonder muzikale toegevingen te doen. En dat is geen geringe prestatie…