Natashia Kelly Group

Bezetting: Natashia Kelly (zang), Edmund Lauret (gitaar), Brice Soniano (bas), Juan Parra Cancino ( live computer performer)
Set 1: Natashia Kelly (zang) & Brice Soniano (bas)
Set 2: Natashia Kelly (zang), Edmund Lauret (gitaar), Brice Soniano (bas), Juan Parra Cancino ( live computer performer)
Wanneer: zaterdag 23 januari 2016 (21u)

Foto's: © Cedric Craps

Klik hier voor de fotoreportage van Cees van de Ven

Bij de ingang van de Lokerse Jazzklub lag aan de kassa een blaadje met een mededeling. Omwille van het intieme karakter van de muziek kon het publiek tijdens de eerste set geen drank bestellen. Tien minuten voordat het concert begon, wees de aankondiger van dienst er nog een keer op dat de bar bijna ging sluiten om de fragiele muziek niet te verstoren. Na afloop van de eerste set kon je wel zeggen dat je een speld had kunnen horen vallen, zo aandachtig en muisstil had het publiek toegekeken en geluisterd. De geluiden van de kant van het publiek waren beperkt gebleven tot luid applaus en een deur die openging, omdat een laatkomer binnenkwam.

De jazzklub was goed volgelopen met mensen van heel uiteenlopende leeftijd en pluimage. Er weerklonk een gezellige drukte toen Natashia Kelly en Brice Soniano hun plaats innamen. Iedereen werd stil en keek benieuwd naar wat dit geven zou. Natahia Kelly opende met klanken die wat weg hadden van een gezongen begroeting in een oude taal, waarbij Brice na een tijdje inviel op contrabas. Scat kon je deze zang niet noemen, maar het maakte meteen indruk hoe zang en bas elkaar aanvulden. De eerste woorden die haar fijne lippen vormden waren "I want to be burried ...", de eerste tekst tegelijk donker en ambitieus, in een traag ritme dat zou passen bij de activiteit van geconcentreerd schoon schrijven - of tekenen, de taal was beeldtaal die veel ruimte liet aan de verbeelding van de luisteraar.

Natashia vertelde dat het programma grotendeels zou bestaan uit eigen composities plus een paar covers en een paar improvisaties. Waarna het duo verder ging met 'Azure' van Duke Ellington. We hoorden het haar elders wel eens brengen begeleid met gitaar en bas, maar hier kregen we het in een vernieuwd Bass and Voice-jasje. In combinatie met bassiste Yannick Peeters gooide de jonge zangeres enkele jaren geleden al hoge ogen en sindsdien diept zij de mogelijkheden van deze duo-combinatie verder uit. 'Azure' kreeg hier een bassolo mee met een opvallende eigenheid en intensiteit. Dat werden ook de kenmerkende eigenschappen die zij in het vervolg met verve uitspeelden. In een basintro bijvoorbeeld waarbij Brice de contrabas bijna als een Oosters instrument deed klinken, waarop Natashia uitpakte met persoonlijk gefilosofeer over liefde. Of in handgeklap van Natashia dat aansluitend op applaus van het publiek een overgang maakte naar een eigen nummer, haar 'Sweet Dragon' dat we haar elders helemaal solo hoorden brengen. Fascinerende intro's leidden vooral donkere en trage nummers in die de harten bewogen, met sprankels hoop. De focus van Brice, zijn techniek die invloeden uit klassieke muziek, mainstream en progressieve jazz lijkt te combineren, zijn inlevings- en expressievermogen geven een nieuwe impuls aan het Bass and Voice-concept. De eerste set afsluiten met een uitgebeend 'What Reason Could I Give' maakte dat hier en daar een traan dreigde te gaan rollen.

Set twee was ok, maar heel anders, intens met toevoeging van twee gitaristen, van wie een Zuid-Amerikaanse met een laptop ook elektronische effecten toevoegde. Natashia Kelly Group had een volle sound die de chemie van de eerste set verder zette, maar wel in psychedelische en avantgardistische sferen duwde. De elektronica deed de toegankelijkheid misschien geen goed, maar voegde soms best intrigerende effecten toe. De match met gitarist Edmund Lauret was evidenter. De gitaarklanken verleidden soms bijna tot een vergelijking met Ruben Machtelinckx op Faerge en Flock, maar de vergelijking ging niet op. Geen Scandinavische wijdsheid, geen rietinstrument, wel een extensie voor de Bass and Voice: een uitbreiden met een verlangen naar eigenheid, opnieuw. En weer werd de set uitermate sterk afgesloten, ditmaal met 'Ballad Of A Thin Man' van Bob Dylan. Goed getimed, een song die Natashia zich eigen heeft gemaakt.

Tekst :  Danny De Bock

Recensie is eveneens gepubliceerd op de website van jazzepoes (www.jazzepoes.be)