Mòs Ensemble

Bezetting:  Astrid Creve & Marta Del Grandi (zang), Ambroos De Schepper (alt & sopraansax), Benjamin Hermans (baritonsax & basklarinet), Artan Buleshkaj (gitaar), Kobe Boon (bas & compositie) en Simon Raman (drums).
Wanneer: zaterdag 19 maart 2016 (21u)

Foto's: © Cedric Craps

Je bent jong en je wil wat… bijvoorbeeld ‘een middelgrote groep met ongewone bezetting op poten zetten’, moet Kobe Boon gedacht hebben. En misschien zo een schuin streepje boven de letter o in de naam zetten. Dit ziet er ongewoon uit en doet lekker Noors aan, een knipoog naar groepen als het Magnetic North Orchestra en anderen uit de ECM-stal waar Mòs een beetje de mosterd vandaan haalt.

Het 7-koppige Mòs speelt gearrangeerde muziek met veel ademruimte, en dat mag je letterlijk nemen, voor de twee saxofonisten en evenveel zangeressen. Saxofonisten Benjamin Hermans (bariton/basklarinet) en Ambroos De Schepper (alt en sopraan) lieten hun instrumenten met veel oog voor nuance blenden met elkaar en met de stemmen van Marta Del Grandi en Astrid Creve, die geen teksten zongen maar hun stem als een instrument gebruikten. Dit resulteerde in een mooi en gevarieerd geluid, veelal dromerig door de medium tempi die overheersten. Maar wel zat er meestal een draai in de composities die het verrassend fris maakte en de musici bij de les hield. Af en toe werd naar het einde toe de intensiteit opgedreven zoals in ‘A Way To Say Hello’, dat een explosief slot kende.

Bassist Kobe Boon is de huisleverancier van composities en in ‘Particles’ klonk de muziek best filmisch met een spannend thema dat zo uit een jaren zestig spionagefilm kon komen. Het nummer gaf gitarist Artan Buleshkaj de kans om voor het voetlicht te treden en indruk te maken met de opbouw van zijn bijdrage zonder het totaalgeluid uit het oog te verliezen. De veelzijdige drummer Simon Raman paste goed in deze groep waarbij hij zowel voor het geheel speelde als af en toe verrassend uit de hoek kwam, zoals in ‘Fica’. Deze song begon met een solo intro van Kobe Boon waarna Raman hem vervoegde met krakende percussie om vervolgens een ‘soundscapende’ gitarist bij het geheel te betrekken.

Mòs noemt zich een ensemble en dit achtervoegsel in hun naam is niet onbelangrijk. Dit Ensemble biedt de groepsleden de kans om geduldig en met oog voor detail en de eigenheid van elk de composities in te kleuren. Zowel in de individuele nummers als in de opbouw van de sets werd naar een climax toe gespeeld, waarbij tijdens het bisnummer alle registers open gingen. Heel veel traden ze nog niet op als groep, maar dat het Mòs Ensemble potentieel heeft, staat buiten kijf.