Don Braden - Joris Teepe Quartet

Bezetting:  Don Braden (tenorsax en fluit), David Berkman (piano), Joris Teepe (contrabas) en Lieven Venken (drums)
Wanneer: zaterdag 04 juni 2016 (21u)

Foto's: © Cedric Craps

Klik hier voor de fotoreportage van Cees van de Ven

Blij weerzien met het Don Braden-Joris Teepe Quartet

Negen jaar geleden stonden ze met een nagenoeg identieke groep op het podium van de Lokerse Jazzklub. Het werd dan ook een blij weerzien, waar het publiek reikhalzend naar uitgekeken had. Met hun energieke en van diverse invloeden doordesemende post bop wisten Don Braden en Joris Teepe een mooi volgelopen club dan ook moeiteloos in te pakken.

Don Braden en Joris Teepe kennen elkaar al 25 jaar. Nog steeds brengen ze composities uit hun beginjaren, zoals Jorisation, met een knappe sax en bas passage. Die passages waarbij de groep plots een duo wordt, of waarbij de pianist helemaal solo gaat, zorgen ervoor dat hun post bop levendig en gevarieerd blijft. Dat ze de structuur van een nummer af en toe een bijzondere wending geven, houdt het geheel natuurlijk ook fris.

De groepsleden van de band komen zowel uit Europa als Amerika maar wonen allen in New York. De speciale vibe van die stad nestelt zich dan ook in de muziek. In dit gezelschap weet drummer Lieven Venken aardig ‘uit zijn kot te komen’, zoals in ‘Hey, It’s Me You Are Talking To’ van Victor Lewis’. Ik hoorde Venken nog nooit zo energiek spelen…

Don Braden beschikt over een beheerste en mooie toon op tenor. Rauw wordt het nooit, maar zijn saxspel zit wel vol met speelse energie. Braden stond op het podium met de jazzgroten van deze wereld maar speelt met evenveel plezier in kleine clubs, waar hij op een heel warme manier met fans en publiek omgaat. ‘Driftin’ van Herbie Hancock leek voor hem geschreven en in het bisnummer Oleo (van Sonny Rollins) gaf hij zich volledig waarbij hij zo tekeer ging dat hij naar het einde van zijn solo bijna letterlijk naar adem moest happen, iets wat het publiek al een paar keer gedaan had.

Joris Teepe zorgt op de achtergrond voor stevig baslijnen waarop de muziek kan drijven. Hij pent ook uitgekiende composities neer zoals ‘The Princess And The Monster’, dat als aan jazzvariant van ‘Peter en de wolf’ klonk: niet alleen gebruikten de musici hun instrumenten zeer expressief, er werden ook een paar maten Latin binnengesmokkeld en pianist David Berkman kaapte het nummer met een mooi opgebouwde solopassage. Die David Berkman is een complete pianist die op een intelligente manier een nummer kleur geeft met zijn piano.

Don Braden-Joris Teepe Quartet bouwden een klein feestje in de club en wisten de toeschouwers te overrompelen met hun muziek. Daags nadien moest de groep in Brussel spelen, en daar zullen ze maar bitter weinig cd’s verkocht hebben… Het aanwezige publiek in Lokeren stortte zich na afloop van het concert massaal op de aanwezige voorraad. Een betere graadmeter voor wat in enquêtes ‘belevingservaring’ genoemd word, is er niet.