Jelle Van Giel Group

Bezetting: Jelle Van Giel (drums), Erik Bogaerts (altsax), Steven Delannoye (tenorsax),Carlo Nardozza (trompet), Lucien Fraipont (gitaar), Janos Bruneel (bas), Christian Mendoza (piano)
Wanneer: Zaterdag 02 februari 2013


Foto's: © Cedric Craps

De tweede dag van het Multimuzikaal Weekend, traditioneel voorbehouden aan een jazzgroep, kreeg de Jelle Van Giel Group carte blanche om zijn muziek voor te stellen. Van een verrassing gesproken…


Jelle Van Giel wist zich voor zijn zevenkoppige band te omringen met het beste wat de jonge generatie te bieden heeft. Hij is niet enkel een degelijke drummer, voor zijn band schreef en arrangeerde hij een aantal  composities die tussen de oren blijven hangen: geen opeenvolging van soli, maar knap gearrangeerde nummers waarbij de bijdrage van de muzikanten ingepast wordt in een groter geheel. Wat niet betekent dat de musici geen ruimte krijgen. Als ze aan bod komen, mogen (of is het van moeten?) ze doen waar ze sterk in zijn. De arrangementen laten ook toe invloeden uit de pop, de klassieke en de wereldmuziek te integreren in het geheel.

Reeds in het openingsnummer ‘A New Beginning’ trok trompettist Carlo Nardozza de aandacht met zijn ijzersterke techniek en zijn groot muzikaal inzicht. Ook op andere momenten in het concert speelde hij een belangrijke rol, waarbij zijn soli nog mooier klonken door het arrangementje dat eronder geschoven werd. In ‘Skylenasz’ werd Van Giel opgepookt door een eenvoudig rifje van pianist Christian Mendoza, die vervolgens een intimistische solopartij speelde waardoor de compositie een heel andere richting uitging en waarna altsaxofonist Erik Bogaerts vrije baan kreeg voor een verschroeiende solo.

In de ballad ‘What About It’ kon tenorsaxofonist Steven Delannoye zijn stempel drukken en speelde Janos Bruneel een knappe baspartij. In dit concert trouwens veel nadruk op mid-tempo- en tragere stukken. Enkel de betere musici weten dit twee sets boeiend te houden.

Gitarist Lucien Fraipont stond wegens de grote bezetting niet op het podium, maar ernaast. Hij stond niet echt in de spotlights in de letterlijke betekenis van het woord. Met zijn gitaarstijl met elementen uit de rock en de jazz wierp hij wel zijn schaduw over een groot aantal composities. Bij het grote publiek misschien de minst bekende van de hele bende, maar een gitarist waar we ongetwijfeld nog over zullen horen.       

Het nummer ‘Cape Good Hope’, een muzikale herinnering aan een reis naar Zuid-Afrika, vormde bijna letterlijk de brug naar de afsluiter van de vorige avond, Hannar Zwrachtos & Black Rose. De Zuid-Afrikaanse musici van die groep woonden het concert van de Jelle Van Giel Group trouwens bij en genoten volop van dit meer dan beloftevolle septet.

Uiteraard kon een bis niet uitblijven, het werd ‘Madness’. Niks te maken met de Engelse ska-band met die naam, alles te maken met Erik Bogaerts die zijn sax nog eens liet ontploffen.