Lionel Beuvens Quartet
Bezetting: Lionel Beuvens (drums), Kalevi Louhivuori (trompet), Alexi Tuomarila (piano), Brice Soniano (contrabas)
Wanneer: zaterdag 02 mei 2015 (21u)
Foto's: © Cedric Craps
Klik hier voor de fotoreportage van Cees van de Ven
Lionel Beuvens & de Finse connectie
Lionel Beuvens zocht het voor zijn groep in het buitenland, meer bepaald in Scandinavië. Alexi Tuomarila en Kalevi Louhivuori komen uit Finland en Brice Soniano is een in Denemarken wonende Fransman. Vorig jaar verscheen hun cd ‘Trinité’ en toerde de groep uitgebreid door België. Dit jaar bracht een tweede tournee hen naar de Lokerse Jazzklub, waar ze de muziek van de cd nog een niveau hoger tilden. De compacte locatie en het feit dat ze er net tien concerten in bijna even zoveel dagen hadden opzitten, zullen hier niet vreemd aan zijn.
Trompettist Kalevi Louhivuori opende alleen, met zijn trompet enkel ondersteund door sobere elektronica met veel echo in de mix. Onbewust begint een mens dan al eens aan ECM te denken, maar dat was te voorbarig. Zodra de elektronica achterwege gelaten werd, viel melodieuze hedendaagse jazz te horen, waarbij de ritmesectie het tempo gebeiteld vasthield. Voor iemand er erg in had, was het eerste nummer verstreken na 30 minuten.
In een volgend nummer opende Brice Soniano dan weer solo, waarbij hij zijn spel op bas ondersteunde met onaards gezang in het hogere register, waardoor de passage op een madrigaal leek. Lionel Beuvens viel na enige tijd in met heel secuur en zacht spel. Ook hier werden het tempo en de intensiteit geleidelijk de hoogte in gejaagd. De speelse communicatie tussen de bassist, die zijn bas echt diep kon laten klinken, en de drummer zorgde trouwens gedurende heel het concert voor een extra pigment.
In ‘So True’ liet Kalevi Louhivuori blijken de jazzgeschiedenis voldoende geabsorbeerd te hebben. Als hij in traag tempo melancholisch speelt, kan hij klinken als een moderne nazaat van Chet Baker uit het hoge Noorden, maar in de snellere tempi speelt hij met de patserige bravoure van een Freddie Hubbard. Ook de subtiele pianist Alexi Tuomarila varieerde zijn spel voldoende, met oog voor detail en het inzicht de muziek te geven wat ze nodig had. Hij speelde een aantal glasheldere solo’s. ‘Fragile’ kan nu al een instant klassieker genoemd worden, waarbij Lionel Beuvens behoorlijk ontketend het zo al hypnotiserende ritme een extra boost gaf en de muziek haast onmerkbaar een andere draai kreeg.
‘Trinité’, zoals de cd van deze groep heet, slaat op de eenheid die ritme, harmonie en melodie in deze muziek vormen. Het zou evengoed kunnen slaan op de interactie tussen tempo, volume en intensiteit die het Lionel Beuvens Quartet ten volle uitspeelde. Een band die musiceert als een hecht blok, waarbij iedereen voldoende ruimte krijgt, waarbij er veel interactie is en die zowel de traditionele postbop als een moderner idioom omarmt, kan alleen maar goed vallen in een club of concertzaal. Vandaar dat de afwezigen, ondanks het feit dat de club behoorlijk gevuld was, ongelijk hadden. Het Lionel Beuvens Quartet speelt muziek die mensen, genres en generaties verbindt. De feestelijke salsa ‘Seven’ als bisnummer kon dit alleen maar kracht bij zetten.